Rüzgar yüzüne yüzüne çarpıyordu yazarın.
Sıcak olduğu halde esen hafif meltem,rahatlatıyordu onu.
Hikayesini yazabiliyordu böylelikle.
Kalem kağıt üzerinde dans edercesine dönüyordu.
Eski usûl yazıyordu.
Ama kelimeleri,harfleri belki de hikayesinde yer verdiği karakterleri bu şekilde hissediyordu.
Ruhunu koyuyordu ortaya,resmine son derece odaklanan ressam gibi görünüyordu dışarıdan bakana.
Elaya çalan gözleri kenetlenmişti kağıt üzerine.
Sanki bir an ayırsa gözlerini,karakterler kaçıverecek zannediyordu,göz hapsine almıştı hepsini.
Yazdıkça yazıyor, kahramanları yoruluyor ama yazar bana mısın demiyordu.

Öyle haz alıyordu ki yazmaktan,yüzmeyi seven insan misali, kelimeler denizinde yüzüyor, çıkası gelmiyordu içinden.

Annesinin odaya girdiğini bile hissetmemiş.
Onun"Hadi!İftar vakti!Yemeğe geliver!"
sesi ile irkilivermişti.
Duyduğu bu söz ile hiç ayrılmak istemese de en sevdiği yoldaşlarını masa üzerinde bırakmıştı.
Kaçmasınlar diye de üstlerini
kapatmıştı.

Evet yazarımızın hikayesi,burada sona ermemişti.
Sadece yorulan karakterler için mola vakti gelmişti....