Doğuyordu güneş her sabah ki gibi,
Kalbimdeki yalnızlığı ortaya çıkarırcasına.
Vuruyordu ışığı,odamın üçgen penceresine,
Uyku tutmayan saatler olduğu için,
Gözlerim acısa da uyuyamadığım için,
Usulca seyreyliyordum,
Güneşin ışığını.
Benim aksime parıl parıl parlıyordu,
Her şeyin üstünden karanlık örtüsünü bir anda kaldırıveriyordu.
Ya yüreğim!
Ondan da kaldırabilecek miydi acaba yalnızlığımın karanlığını?
Zira hakikat olan güneş, bütün ihtişamıyla daha da ışımaya başlıyordu.
Ne ay kalıyordu,ne yıldızlar,ne de sahte parıltılar,
Hepsi ortalıktan kayboluveriyorlardı,
Aynı yüreğimdeki karanlık gibi.
Bu sahneyi izledikçe aydınlanıyordu yüreğim,
Yeni açan çiçek gibi başlıyordu parıldayan güne,
Her ne kadar akşam karanlığa gömülecek olsa da
var gücüyle başlıyordu
Her zaman
Yepyeni güne....
Mutlu bir güne başlamanızı dileyen HanHan bildirdi.
2 yorum
Çok güzel; azıcık kırgınlıkla beraber yine de umut verebilen bir şiir olmuş. Eline sağlık :) Sevgilerle :)
YanıtlaSilYorumunuz için teşekkür ederim :)
Sil*Lütfen herhangi bir site veya blogun linkini paylaşmayınız.
*Spoiler,Küfürlü içerik, Siyasi,Dini,tartışmaya sebep olacak yorumlar yapmamaya özen gösterelim.
***Anlayışınız ve ziyaret ettiğiniz için teşekkürler***
HanHan Asya